Na stalorycie z 1880 r. (Stahlstich v. Huber n. Drescher, um 1880, 10,5 x 15,5) w tle Mysłowa widać Kalkberg (Kalte Berg) z górującym szczytem, jeszcze nienaruszonym w efekcie eksploatacji wapienia.

Kolejne pocztówki z pocz. XX w. przedstawiają panoramy z jasną plamą wyrobiska.

Proces powiększania się wyrobiska można także zaobserwować na mapach historycznych.

Ostatnim niemieckim właścicielem była firma Weißkalkwerke Seitendorf GmbH.

Wcześniej wojcieszowska firma Tschirnhaus AG dokonała poważnej modernizacji. Były tu również zakłady „Silberei”.

Przy kamieniołomie stoją imponujące (12-13 m wysokości) cztery wapienniki. Dwa z początku eksploatacji wapienia, dwa XX-wieczne. Wiadomo, że w 1825 r. z dwóch wapienników działał tylko jeden. W 1840 r. istniał wapiennik i piec do wypału wapna, przy którym pracowało 10 ludzi i który dawał 700 szefli wapna.

Ostatnim rokiem pracy kamieniołomu w Sobocinie był rok 1995. Wydobyto wtedy 28 000 ton wapienia.

Po II wojnie światowej pracowały 2 piece szybowe do wypału wapna. Kamień wapienny o granulacji 60-120 mm był podawany naprzemiennie z koksem 10-30 mm (z Wałbrzycha) na górze pieca przy wykorzystaniu nasypu (stare wapienniki) lub betonowej rampy (nowsze wapienniki).  Warstwowy wsad sukcesywnie opadał w dół w wyniku ręcznego uciągania wapna z furt uciągowych przy pomocy grac. Proces wypału  (który powodował rozkład CaCO3 na CO2 i CaO) trwał 36 godzin i osiągał temperaturę 1100 st. C. Dobowo 1 piec produkował 60 t wapna.

Wnętrze pieców było budowane z cegły ognioodpornej, szamotowej od producenta z Żarowa, który glinę kupował w Jaroszowie.

 

Złoże zajmuje powierzchnię 6,7 ha. W jego granicach udokumentowano wapienie jasne jako kopalinę główną oraz wapienie ciemne jako kopalinę towarzyszącą. Kopalina główna ma zastosowanie w przemyśle wapienniczym do produkcji wapna hydratyzowanego, w rolnictwie do nawozów i w ochronie środowiska do odkwaszania gleb. Natomiast kopalinę towarzyszącą można wykorzystać do produkcji kruszyw budowlanych i drogowych.

Obecnie wzgórze z kamieniołomem nosi nazwę Stary Wapiennik. Osiąga po eksploatacji wysokość 540 m n.p.m.

Na łąkach, na grzbiecie stwierdzono występowanie wielu roślin chronionych: buławnika mieczolistnego, obuwika pospolitego, kruszczyka szerokolistnego, gółki długoostrogowej, listery jajowatej i innych.